तुफानाचा आधार मी झालो...
खवळलेल्या तुफानाचा आधार मी झालो
अन नकळत तुफानावर उदार मी झालो
ध्यास घेऊन शब्दांचे , लेखनीला हाती घेतले
पायावर पडलेल्या दगडाचा घाव मी झालो
गुलाब उधळीता, क्षणोक्षणाला करी काटे रुतले
बरणी हातामध्ये, अन प्रीतीचा गुलकंद मी प्यालो
राधा होती रंग बावरी , रुप तीचे प्राजक्तांचे
वेनू पडताच, शीळेवरी पाषाण मी झालो
धागे तुटले मोती उडाले, झाले कहर शब्दांचे
नसलेल्या प्रीतीचा, नयनातील सागर मी झालो
@ सोमनाथ पुरी
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा